اَلْأَفْتُ [el-eft] (hemzenin fethi ve fâ’nın sükûnuyla) Şol nâkaya denir ki her bâbda sabr ve tahammülü ve bekâ΄ vü devâmı sâ΄irlerden ezyed ve evfer ola. Ve şol cüst ve çâlâk deveye denir ki eşip yürümekte sâ΄irlere gâlib ola. Ve cinsi pâk soy ve kerîm olan deveye denir. Ve bunda hemzenin kesriyle de lügattir. Ve
أَفْتٌ [eft] Dâhiye ve âfete denir. Ve ʹaceb yaʹnî ʹacîb maʹnâsına ismdir. Garîbdir ki Fârisîde hemzenin meddiyle “âfet” dâhiye ve “eftid” مَسْجِدٌ [mescid] vezninde ʹaceb ve ʹacîb maʹnâsınadır. Ve
أَفْتٌ [Eft] Hužeyl kabîlesinden bir cemâʹat ismidir. Ve masdar olur, sarf ve tahvîl eylemek maʹnâsına; yukâlu: أَفَتَ فُلاَنًا عَنْ كَذَا أَفْتًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا صَرَفَهُ عَنْهُ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı