اَلْخِشْعَةُ [el-ḣişʹat] (ḣâ’nın kesriyle) Şol çocuğa denir ki vakt-i vilâdeti hulûlünde vâlidesi vefât eylemekle karnı yarılıp ihrâc olunmuş ola. Şârih der ki burada اَلصَّبِيُّ يُلْزَقُ عِنْدَ بَطْنِ أُمِّهِ nüshaları hatâdır, savâb olan يُبْقَرُ عَنْهُ ʹibâretiyle olmaktır, niteki cemîʹ-i ümmehâtta bu resme vâkiʹdir.
اَلْخُشْعَةُ [el-ḣuşʹat] (غُرْفَةٌ [ġurfet] vezninde) Arz-ı galîzeden bir kıtʹaya denir. Ve yere yapışık yastım tepeye denir. Cemʹi خُشَعٌ [ḣuşaʹ]dır, صُرَدٌ [ṡurad] vezninde.
اَلْخُشْعَةُ [el-ḣuşʹat] (ḣâ’nın zammı ve şîn’in sükûnuyla صُبْرَةٌ [ṡubret] vezni üzere) Şol tepedir ki alçak ola. Ve fi’l-hadîsi: “كَانَتِ الْأَرْضُ خُشْعَةً عَلَى الْمَاءِ ثُمَّ دُحِيَتْ” Yaʹnî “Yer su üzerinde bir püşte misâlinde idi, sonra bast olundu.”
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı