Kamus-ı Muhit - حلال maddesi

اَلْحَلَالُ [el-ḩelâl] (سَحَابٌ [seḩâb] vezninde) İhrâmdan çıkmış hâcîye denir, “حَلَّ-يَحِلُّ-حِلًّا” sîgasındandır; bunda حَالٌّ denmez, kıyâs ise حَالٌّ [ḩâll] olmaktır; yukâlu: حَلَّ الْمُحْرِمُ فَهُوَ حِلٌّ كَمَا ذُكِرَ وَحَلَالٌ لَا حَالٌّ Şârihin beyânına göre masdar ile tesmiyedir, حُلُولٌ [ḩulûl] maʹnâsından iltibâs vâhimesine mebnî حَالٌّ ıtlâk olunmadı. Ve

حَلَالٌ [ḩelâl] Harâm olmayan şey΄e denir; ḩâ’nın kesriyle de câ΄izdir; yukâlu: شَيْءٌ حَلَالٌ ضِدُّ حَرَامٍ Ve

حَلَالٌ [Ḩelâl] Esâmîdendir: Ḩelâl b. Ševr b. Ebî’l-Ḩelâl el-ʹAtekî ve Bişr b. Ḩelâl ve Aḩmed b. Ḩelâl muhaddislerdir.

Vankulu Lugatı - حلال maddesi

اَلْحِلَالُ [el-ḩilâl] (ḩâ’nın kesriyle) Kezâlik konup oturan kavm; yukâlu: حَيٌّ حِلَالٌ Ve

حِلَالٌ [ḩilâl] Deve pâlânının metâʹına dahi derler.

اَلْحَلَالُ [el-ḩalâl] (ḩâ’nın fethiyle) حَرَامٌ [ḩarâm]ın mukâbilidir; tekûlu: حَلَّ لَكَ الشَّيْءُ يَحِلُّ حِلًّا وَحَلَالًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي Ve

حَلَالٌ [ḩalâl] Muhrim ihrâmdan çıkmağa dahi derler; yukâlu: حَلَّ الْمُحْرِمُ يَحِلُّ حَلَالًا مِنَ الْبَابِ الْمَذْكُورِ Ve ʹavret ʹiddetten çıkmağa dahi derler. Ve gâh olur حَلَّ demek mahallinde fiʹl-i mâzî olmak üzere حِلَّ derler ḩâ’nın kesriyle. Ve bunda iki ihtimâl vardır yâ budur ki حِلَّ aslında sîga-i mechûl olup lâm’ın kesri mâ-kabline nakl olunmuş ola yâhûd kesr sarîh olmaya işmâm tarîkiyle ola,قِيلَ revm olunduğu gibi. Bu üslûb üzere istiʹmâl edenlerin sâyir kelimelerde dahi lügatleri bu minvâl üzeredir شُدَّ ve رُدَّ gibi.