Kamus-ı Muhit - ريق maddesi

اَلرَّيْقُ [er-reyḵ] (râ’nın fethiyle) رَوْقٌ [revḵ] gibi pek hoş-endâm ve hûb ve nâzük-hırâm ata denir ki temâşâ edenleri ʹacebe getirir ola. Ve

رَيْقُ الشَّبَابِ [reyḵu’ş-şebâb] ve

رَيِّقٌ [reyyiḵ] (ki كَيِّسٌ [keyyis] veznindedir) رَوْقٌ [revḵ] gibi delikanlılık çağının evâ΄il-i hengâmına denir; yukâlu: فَعَلَهُ فِي رَيْقِ شَبَابِهِ وَرَيِّقِهِ أَيْ أَوَّلِهِ Ve رَيِّقٌ [reyyiḵ] kelimesinin aslı رَيْوِقٌ [reyviḵ] idi فَيْعِلٌ [feyʹil] vezninde, vâv yâ’ya kalb ve idgâm olundu. Ve zâhiren رَيْقٌ [reyḵ] ki زَيْدٌ [zeyd] veznindedir, رَيِّقٌ [reyyiḵ] muhaffefidir, مَيْتٌ [meyt] ve مَيِّتٌ [meyyit] gibi. Ve

رَيْقٌ [reyḵ] Bir nesneye azca yağmur dokunmağa denmekle zıdd olur, gûyâ ki civânlık evâ΄ili kuvvet hengâmı olup azca yağmur dokunmasında zaʹf melhûz olmakla zıdd olmuş olur.

Vankulu Lugatı - ريق maddesi

اَلْأَرْيَاقُ [el-eryâḵ] (hemzenin fethiyle) Cemʹi. Ve

رِيقٌ [rîk] Aç karna demek mahallinde dahi istiʹmâl olunur; minhu kavluhum: أَتَيْتُهُ عَلَى رِيقِ نَفْسِي أَيْ لَمْ أَطْعَمْ شَيْئًا

اَلرَّيْقُ [er-reyḵ] (râ’nın fethi ve yâ’nın sükûnuyla) Aç karna olan kimse, رَيِّقٌ [reyyiḵ]in muhaffefidir. Ve

رَيْقٌ [reyḵ] Serâb yaldıramağa dahi derler; yukâlu: رَاقَ السَّرَابُ يَرِيقُ رَيْقًا إِذَا لَمَعَ فَوْقَ الْأَرْضِ

اَلرَّائِقُ [er-râ΄iḵ] (yâ’nın kesriyle) Bi-maʹnâhu; yukâlu: أَتَيْتُهُ رَيِّقًا وَأَتَيْتُهُ رَائِقًا أَيْ عَلَى رِيقٍ لَمْ أُطْعَمْ شَيْئًا عَلَى رِوَايَةِ يَعْقُوبَ Ve

رَيِّقٌ [reyyiḵ] Her nesnenin efdaline ve evveline dahi derler; minhu: رَيِّقُ الشَّبَابِ وَرَيِّقُ الْمَطَرِ لِأَوَّلِهِمَا Ve

رَائِقٌ [râ΄iḵ] Şol suya derler ki sabâh aç karna içile, sudan gayra ıtlâk olunmaz.