Kamus-ı Muhit - الإشراب maddesi

اَلإِشْرَابُ [el-işrâb] (hemzenin kesriyle) İçirmek maʹnâsınadır, tekûlu: أَشْرَبْتُهُ أَنَا إِشْرَابًا Ve suvarmak maʹnâsınadır; yukâlu: أَشْرَبَهُ إِذَا سَقَاهُ Ve susamak maʹnâsınadır; yukâlu: أَشْرَبَ الرَّجُلُ إِذَا عَطِشَ Ve bir kimsenin devesi suya kanmak maʹnâsınadır; yukâlu: أَشْرَبَ الرَّجُلُ إِذَا رَوِيَتْ إِبِلُهُ Ve bir kimsenin devesi susamak maʹnâsına olmakla zıdd olur, lâkin şibh-i tezâd olduğu lede’l-imʹân maʹlûm olur; yukâlu: أَشْرَبَ الرَّجُلُ إِذَا عَطِشَتْ إِبِلُهُ Ve bir kimsenin develerinin su içecek vakti gelip çatmak maʹnâsınadır; yukâlu: أَشْرَبَ الرَّجُلُ إِذَا حَانَ لِإِبِلِهِ أَنْ تَشْرَبَ Ve sevbe boyayı yâhûd bir renge âher rengi gereği gibi içirip işbâʹ eylemek maʹnâsına müstaʹmeldir; yukâlu: أَشْرَبَ اللَّوْنَ إِذَا أَشْبَعَهُ Ve bu maʹnâdandır ki ʹArablar أُشْرِبَ فُلاَنٌ حُبَّ فُلاَنٍ derler, mechûl bünyesiyle, “Filânın derûnuna filânın ʹaşk ve muhabbeti içirilip âmîhte ve mümtezic oldu” maʹnâsına. Ve minhu kavluhu taʹâlâ: ﴿وَأُشْرِبُوا فِي قُلُوبِهِمُ الْعِجْلَ﴾ أَيْ حُبَّ الْعِجْلِ Ve

إِشْرَابٌ [işrâb] bir kimse hakkında yalandan iftirâ eylemek maʹnâsına istiʹmâl olunur; yukâlu: أَشْرَبَ بِهِ إِذَا كَذَبَ عَلَيْهِ Ve yekûlûne: أَشْرَبْتَنِي مَا لَمْ أَشْرَبْ أَيِ ادَّعَيْتَ عَلَيَّ مَا لَمْ أَفْعَلْ Ve إِشْرَابٌ [işrâb] bir hayvâna âher bir hayvân koşmak maʹnâsına istiʹmâl olunur, çift öküzü gibi; yukâlu: أَشْرَبَ إِبِلَهُ إِذَا جَعَلَ لِكُلِّ جَمَلٍ قَرِينًا Ve bir kimsenin yâhûd davarın gerdanına ip geçirmek maʹnâsınadır; yukâlu: أَشْرَبَ الْخَيْلَ إِذَا جَعَلَ الْحِبَالَ فِي أَعْنَاقِهَا ve yukâlu: أَشْرَبَ فُلاَنًا الْحَبْلَ بِالْمَفْعُولَيْنِ إِذَا جَعَلَهُ فِي عُنُقِهِ

Vankulu Lugatı - الإشراب maddesi

اَلْإِشْرَابُ [el-işrâb] (hemzenin kesriyle) İçirmek; yukâlu: أَشْرَبْتُ الْإِبِلَ حَتَّى شَرِبَتْ Ve daʹvâ etmek maʹnâsına da gelir; tekûlu: أَشْرَبْتَنِي مَا لَمْ أَشْرَبْ أَيِ ادَّعَيْتَ عَلَيَّ مَا لَمْ أَفْعَلْ Ve bir levne bir levni içirmeğe dahi إِشْرَابٌ [işrâb] derler; yukâlu: أُشْرِبَ الْأَبْيَضُ حُمْرَةً أَيْ عَلَاهُ ذَلِكَ Ve

إِشْرَابٌ [işrâb] Muhâlata maʹnâsına da gelir; yukâlu: أُشْرِبَ فِي قَلْبِهِ حُبَّهُ أَيْ خَالَطَهُ Ve minhu kavluhu taʹâlâ: ﴿وَأُشْرِبُوا فِي قُلُوبِهِمُ الْعِجْلَ﴾ (البقرة 93) أَيْ حُبَّ الْعِجْلِ بِحَذْفِ الْمُضَافِ