اَلتَّبَشْبُشُ [et-tebeşbuş] (تَزَلْزُلٌ [tezelzul] vezninde) Bir kimseye güler yüz gösterip üns ve iltifât ve muvâsalet eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: تَبَشْبَشَ بِهِ إِذَا آنَسَهُ وَوَاصَلَهُ Ve Hak taʹâlâ tarafından تَبَشْبُشٌ [tebeşbuş] ʹabdinden hoşnûd olmakla ikrâm ve ihsân eylemek maʹnâsına olur. Mü΄ellif bununla işbu hadîse telmîh eylemiştir: ḣلاَ يُوطِنُ الرَّجُلُ الْمَسَاجِدَ لِلصَّلاَةِ إِلاَّ تَبَشْبَشَ اللهُ بِهِ كَمَا يَتَبَشْبَشُ أَهْلُ الْبَيْتِ بِغَائِبِهِمْḢ
اَلتَّبَشْبُشُ [et-tebeşbuş] (ʹalâ-vezni اَلتَّزَلْزُل [et-tezelzul]) Güler yüzlü olup mesrûr olmak; yukâlu: لَقِيتُهُ فَتَبَشْبَشَ بِي Yaʹnî “Onunla mülâkât etmemle o mesrûr oldu.” Bunun aslı تَبَشُّشٌ idi, şîn-i vustâ fâ΄ü’l-fiʹle kalb olunup تَبَشْبُشٌ [tebeşbuş] denildi, nitekim تَجَفُّفٌ [teceffuf]te تَجَفْجُفٌ [tecefcuf] dediler.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı