اَلْحَفَضُ [el-ḩafaḋ] (fethateynle) Göç vaktinde davara tahmîl için tehyi΄e kılınan ev esbâbına denir; ve minhu’l-meselu: ḣيَوْمٌ بِيَوْمِ الْحَفَضِ الْمُجَوَّرِḢ Bu mesel ḣج،و،رḢ mâddesinde beyân olundu. Ve ev esbâbı yüklenecek deveye denir. Ve tınâb ve sütûnuyla bi’l-cümle kıl çadıra denir. Ve hâmil-i ʹilm yaʹnî ʹâlim adama denir. Ve zaʹîf erkek deveye denir. Ve alaçık kurdukları direğe denir. Cemʹi حِفَاضٌ [ḩifâḋ] gelir ḩâ’nın kesriyle ve اَحْفَاضٌ [aḩfâḋ] gelir.
اَلْحَفْضُ [el-ḩafḋ] (رَفْضٌ [rafḋ] vezninde) Bir nesneyi elden bırakıvermek maʹnâsınadır; yukâlu: حَفَضَ الشَّيْءَ حَفْضًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا أَلْقَاهُ وَطَرَحَهُ مِنْ يَدِهِ Ve ağacı ve çubuğu eğip bükmek maʹnâsınadır; yukâlu: حَفَضَ الْعُودَ إِذَا حَنَاهُ وَعَطَفَهُ
اَلْحَفَضُ [el-ḩafaḋ] (fethateynle) Şol devedir ki ev esbâbı götürür.
اَلْحَفْضُ [el-ḩafḋ] (ḩâ’nın fethi ve fâ’nın sükûnuyla) Çubuğu eğmek; yukâlu: حَفَضْتُ الْعُودَ حَفْضًا إِذَا عَطَفْتَهُ Ve Aṡmaʹî eyitti: حَفْضٌ [ḩafḋ] bir nesneyi elden bırakmağa dahi derler; tekûlu: حَفَضْتُ الشَّيْءَ إِذَا أَلْقَيْتَهُ مِنْ يَدِكَ وَطَرَحْتَهُ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı