اَلرَّاشِنُ [er-râşin] (şîn-i muʹceme ile صَاحِبٌ [ṡâḩib] vezninde) Sofradaki taʹâmı süpürü ekl eder olan inhana denir; yukâlu: رَجُلٌ رَاشِنٌ أَيْ مِقَمٌّ Burada مُقِيمٌ nüshaları galattır. Ve şâkirdlere verilen şerbetlik taʹbîr ettikleri bahşişe denir ki Fârisîde şâkirdâne derler; yukâlu: أَعْطَاهُ رَاشِنًا وَهُوَ مَا يُرْضَخُ لِتِلْمِيذِ الصَّانِعِ Ve dalkavuğa denir, kâse-lîs maʹnâsına; yukâlu: هُوَ رَاشِنٌ لَهُمْ أَيْ طُفَيْلِيٌّ Ve ʹAbdullâh b. Muḩammed er-Râşinî el-Edîb, Ḩarîrî’nin şâkirdi idi.
اَلرَّاشِنُ [er-râşin] (şîn’in kesriyle) Şol kimsedir ki ziyâfete daʹvet olunmadan gele ve buna tufeylî dahi derler. Ve şol kimse ki taʹâmın vaktin gözetip halk taʹâm yerken üzerlerine gelir, ona وَارِشٌ [vâriş] derler.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı