اَلزَّعْمَةُ [ez-zaʹmet] (zây’ın fethiyle) زُعْمٌ [zuʹm] lafzından binâ-i merredir, cemʹi زَعَمَاتٌ [zeʹamât] gelir; ve minhu tekûlu: هَذَا وَلَا زَعْمَتَكَ وَلَا زَعْمَاتِكَ أَيْ لَا أَتَوَهَّمُ زَعَمَاتِكَ تَذْهَبُ إِلَى رَدِّ قَوْلِهِ Bu kelâm iki mahalde istiʹmâl olunur: Evvelâ bir kimse bir nesneyi başka zann ile hakîkati şöyledir diye hilâf-ı vâkiʹ beyân edip baʹdehu hilâfı zâhir oldukta îrâd olunur.Sânîyâ bir mâddede onunla meşveret olunup hatâ cihetini îrâd ettikte müsteşîr olan adam kavl-i mezbûru redd ve ibâ ile cihet-i savâbı ibrâz edip “هَذَا وَلَا زَعْمَتَكَ وَلَا زَعَمَاتِكَ” derler, yaʹnî “Hakk-ı savâb budur, ben senin zuʹm ve zann eylediğin semtleri tevehhümle ʹamel ve telakkî eylemem” demektir. Pes لَا زَعْمَتَكَ fiʹl-i mukadder لَا أَتَوَهَّمُ kelimesiyle mansûbdur.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı