Kamus-ı Muhit - السبط maddesi

اَلسَّبْطُ [es-sebṯ] (sîn’in fethi ve bâ’nın sükûnuyla ve fethateynle) ve

اَلسَّبِطُ [es-sebiṯ] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) Kıvırcık olmayan saça denir; yukâlu: شَعْرٌ سَبْطٌ وَسَبَطٌ وسَبِطٌ أَيْ غَيْرُ جَعْدٍ Ve

سَبِطٌ [sebiṯ] Masdar olur, ke-mâ se-yuzkeru.

اَلسِّبْطُ [es-sibṯ] (sîn’in kesriyle) Bir adamın veled-i veledine denir ki torun taʹbîr olunur, fürûʹunun medâr-ı imtidâdı olduğu için; yukâlu: هُوَ سِبْطُهُ أَيْ وَلَدُ وَلَدِهِ Ve

سِبْطٌ [sibṯ] Yehûd kabîlesine denir; cemʹi أَسْبَاطٌ [esbâṯ]tır, ʹArabın kabîlesi menzilindedir; أَسْبَاطُ بَنِي إِسْحَقَ [esbâṯu benî İsḩâḵ], قَبَائِلُ بَنِي إِسْمَعِيلَ [kabâ΄ilu benî İsmâʹîl] mesâbesindedir. Ve minhu kavluhu taʹâlâ: ﴿وَقَطَّعْنَاهُمُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ أَسْبَاطًا أُمَمًا﴾ Burada أَسْبَاطٌ lafzı bedeldir, temeyyüz değildir. Ve fi’l-hadîsi: “حُسَيْنٌ سِبْطٌ مِنَ الْأَسْبَاطِ مَنْ أَحَبَّنِي فَلْيُحِبَّ حُسَيْنًا” أَيْ أُمَّةٌ مِنَ الْأُمَمِ يَعْنِي مِنَ الْخَيْرِ فَهُوَ وَاقِعٌ عَلَى الْأُمَّةِ وَالْأُمَّةُ وَاقِعَةٌ عَلَيْهِ

اَلسَّبْطُ [es-sebṯ] (رَبْطٌ [rabṯ] vezninde) ve

اَلسَّبَطُ [es-sebaṯ] (fethateynle) ve

اَلسُّبُوطُ [es-subûṯ] (قُعُودٌ [ḵuʹûd] vezninde) ve

اَلسُّبُوطَةُ [es-subûṯat] (عُمُومَةٌ [ʹumûmet] vezninde) ve

اَلسَّبَاطَةُ [es-sebâṯat] (كَرَامَةٌ [kerâmet] vezninde) Saç kıvırcık olmayıp düz olmak maʹnâsınadır; yukâlu: سَبُطَ الشَّعْرُ وَسَبِطَ سَبْطًا وَسَبَطًا وَسُبُوطًا وَسُبُوطَةً وَسَبَاطَةً مِنَ الْبَابِ الْخَامِسِ وَالرَّابِعِ ضَدُّ جَعُدَ Ve

سَبَطٌ [sebaṯ] (fethateynle) Buğdaycık otunun tâzesine denir. Nebâtı darı nebâtına şebîh olur, davar otlağının güzîdesidir. Ve kökü bir olup dalı budağı gür ve firâvân olan ağaca denir; yukâlu: شَجَرٌ سَبَطٌ إِذَا كَانَتْ لَهَا أَغْصَانٌ كَثِيرَةٌ وَأَصْلُهَا وَاحِدٌ

Vankulu Lugatı - السبط maddesi

اَلسَّبِطُ [es-sebiṯ] (sîn’in fethi ve bâ’nın kesriyle) Şol saçtır ki kıvırcık olmaya.

اَلسِّبْطُ [es-sibṯ] (sîn’in kesri ve bâ’nın sükûnuyla) Veledin veledidir.