اَلْعَجَّاجُ بْنُ رُؤْبَةُ [el-ʹAccâc b. Ru΄bet] Bir şâʹirin oğlunun ismidir ki o râciz-i Saʹdî’dir, ʹAccâc dediler, baʹzı şiʹrinde “حَتَّى يَعِجَّ ثَخَنًا مَنْ عَجْعَجَا” dediğinden ötürü; yukâlu: أَشْعَرُ النَّاسِ اَلْعَجَّاجَانِ Yaʹnî “Efsah-ı şuʹarâ عَجَّاجَانِ [ʹaccâcân]dır” ki onların biri Ru΄be ve biri babasıdır, nüsah-ı Ṡiḩâḩ’ta böyle vâkiʹ olmuştur. Ammâ sevk-i kelâm biri Ru΄be ve biri oğludur demek ister, te΄emmül oluna. Ve baʹzı nüsahta اَلْعَجَّاجُ أَبُو رُؤْبَةَ vâkiʹ olmuştur اِبْنُ رُؤْبَة yerine. Bu takdîrce işkâl kalmaz. Ve
عَجَّاجٌ [ʹaccâc] Ziyâde çağırıcıya dahi derler; yukâlu: نَهْرٌ عَجَّاجٌ أَيْ لِمَائِهِ صَوْتٌ veفَحْلٌ عَجَّاجٌ فِي هَدِيرِهِ أَيْ صَيَّاحٌ Ve فَحْلٌ [faḩl] erkeğe ve هَدِيرٌ [hedîr] güvercin ötmesine ve deve çağırmasına derler. Ve صَيَّاحٌ [ṡayyâḩ] ziyâde çağırıcı demektir. Ve her zî-savt olanda عَجَّاجٌ [ʹaccâc] istiʹmâl olunur, gerek yel olsun gerek yay olsun; yukâlu: رِيحٌ عَجَّاجٌ وَقَوْسٌ عَجَّاجٌ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı