اَلْمَؤُوفُ [el-me΄ûf] (مَقُولٌ [maḵûl] vezninde) ve
اَلْمَئِيفُ [el-me΄îf] (مَكِيلٌ [mekîl] vezninde) Âfete uğramış nesneye denir; yukâlu: إِيفَ الزَّرْعُ عَلَى الْمَجْهُولِ أَوْفًا فَهُوَ مَؤُوفٌ وَمَئِيفٌ إِذَا أَصَابَتْهُ آفَةٌ Şârihin beyânına göre bâb-ı evvelden ve bâb-ı sânîden dahi masûgdur; ve yukâlu: اَلْقَوْمُ أُوفُوا بِالْوَاوِ بَيْنَ الْهَمْزَةِ وَالْفَاءِ وَإِيفُوا بِالْهَمْزَةِ الْمَكْسُورَةِ وَأُفُوا بِالْهَمْزَةِ الْمَضْمُومَةِ وَإفُوا بِالْهَمْزَةِ الْمَكْسُورَةِ وَهِيَ مُمَالَةٌ بَيْنَهَا وَبَيْنَ الْفَاءِ أَيْ دَخَلَتِ الْآفَةُ عَلَيْهِمْ Pes bu dört lügat oldu ve aslları أُأْفُوا idi hemzeteynle ve kelime mechûledir, evvelkide hemze-i sâniye vâv’a ve sâniyede yâ’ya ibdâl olundu ve sâlisede zammeye ve râbiʹada kesreye mümâle olarak telaffuz olunur.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı