اَلْمَنْشِمُ [el-menşim] (مَجْلِسٌ [meclis] vezninde ve مَقْعَدٌ [maḵʹad] vezninde) ʹItr aksâmından bir türlü hoş-bû dânedir ki be-gâyet sengîn olmakla ezmesi müşkül olur. Baʹzılar قُرُونُ السُّنْبُلِ [ḵurûnu’s-sunbul] ile tefsîr eylediler ki semmü’s-sâʹattir, fi’l-hâl helâk eder, müfredâtta bîş aksâmından olmak üzere mersûmdur ve baʹzen sünbül-i Hindî köklerinin aralıklarında bulunur. Ve
مَنْشِمٌ [Menşim] Mekke’de bir ʹattâre hatun ismidir, pederine Vecîh derler idi. ʹArablar mukâtele murâd ettiklerinde onun ʹıtrıyla taʹattur edip cenge teveccüh ve müşâberet ederler idi, beynlerinde kıtâl müştedd ve maktûl kesîr olur idi ve bu keyfiyyeti hâssasından ʹadd ederler idi. Binâ΄enʹaleyh: “أَشْأَمُ مِنْ عِطْرِ مَنْشِمٍ” beyne’l-ʹArab mesel olmuştur. Ve
مَنْشِمٌ [menşim] Bir nevʹ yemiş ismidir ki siyâh ve bed râyiha olur. Ve bir mevziʹ adıdır. Ve حَبُّ الْبَلَسَانِ [ḩabbu’l-belesân] ismidir.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı