اَلنَّأْتُ [en-ne΄t] (nûn’un fethi ve hemzenin sükûnuyla) ve
اَلنَّئِيتُ [en-ne΄ît] (نَهِيبٌ [nehîb] vezninde) Nahît maʹnâsınadır ki sıkıntı ile inlemek maʹnâsınadır, ʹalâ-kavlin enînden âvâzlıca inlemeğe mahsûstur. Ve bu, hasta iniltisi değildir, belki arslan ve kaplan makûlesinin yattıkları hâlde sadrlarından hırıltı gibi seslice zuhûr eden inilti olacaktır, kedi kısmında dahi olur, gümültüye karîbdir, pek derd-nâk adamda dahi zuhûr eder; yukâlu: نَأَتَ يَنْئِتُ نَأْتًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي عَلَى غَيْرِ الْقِيَاسِ وَيَنْأَتُ نَأْتًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ وَنَئِيتًا بِمَعْنَى نَهَتَ وَهُوَ أَجْهَرُ مِنَ اْلأَنِينِ Ve
نَأْتٌ [ne΄t] Hased eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: نَأَتَ فُلاَنًا إِذَا حَسَدَهُ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı