حَبَّذَا [ḩabbežâ] (ḩâ’nın ve bâ-yı müşeddedenin fethiyle) “Hoşâ ve ne güzel ve ne mutlu ve ne muhabbet olunacak nesnedir” demektir; yukâlu: حَبَّذَا اْلأَمْرُ أَيْ هُوَ حَبِيبٌ Ve bu, efʹâl-i medhdendir, نِعْمَ [niʹme] gibi. Fi’l-asl حَبَّ [ḩabbe] fiʹl-i mâzîdir, aslı حَبُبَ [ḩabube]dir كَرُمَ [kerume] vezninde, صَارَ مَحْبُوبًا maʹnâsınadır. Ve ذَا [žâ] kelimesi fâʹilidir ki esmâ-i işâretten bir ism-i mübhemdir. Mecmûʹu ism-i vâhid menziline tenzîl olunup mahallen ibtidâ΄iyyet üzere ve mâ-baʹdi haberiyyet üzere merfûʹlardır. Mâ-baʹdi, ذَا [žâ] kelimesinden bedel olamaz, zîrâ zikr olunduğu üzere حَبَّ [ḩabbe] kelimesine mülâzım ve mümtezic olmakla kelime-i vâhide kılınıp mesel mecrâsına cârî olmuştur. Pes حَبَّذَا زَيْدٌ ve حَبَّذَا هِنْدٌ denir, حَبَّذِهِ هِنْدٌ demek câ΄iz değildir.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı