اَلْحِزْبُ [el-ḩizb] (ḩâ’nın kesri ve zâ-yı muʹcemenin sükûnuyla) Adamın her gün muʹtâd üzere kırâ΄atine müdâvemet eylediği vird-i muʹayyenine ıtlâk olunur. Maʹnâ-yı âtîden me΄hûzdur ki nefsine tavzîf eylediği tâ΄ife-i duʹâ olacaktır. Şârih der ki وِرْدٌ [vird] kelimesi vâv’ın kesriyle suya gelmekte olan nöbete denir, mecâzen herkes evkât-ı mahsûsada kendi nefsine iltizâm-ı kırâ΄at eylediği âyât ve salavât ve ezkâr ve edʹiyeye ıtlâk olunur. İntehâ. Yukâlu: قَرَأَ حِزْبَهُ مِنَ الْقُرْآنِ أَيْ وِرْدَهُ الَّذِي اِعْتَادَهُ Ve
حِزْبٌ [ḩizb] Mutlakan tâ΄ife maʹnâsınadır ki maʹnâ-yı mevzûʹ-ı budur; yukâlu: عِنْدَهُ حِزْبٌ مِنْهُ أَيْ طَائِفَةٌVe silâha ve âlet-i harbe denir. Ve hâssaten cemâʹat-i insânîye ıtlâk olunur; yukâlu: جَاءَ حِزْبٌ مِنَ النَّاسِ أَيْ جَمَاعَةٌ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı