دَيْ دَيْ [dey dey] (dâl’ların fethi ve yâ’ların sükûnuyla) Nagamâtla deve sürmenin asl ve menşe΄i olan kelimedir. Fi’l-asl gınâ ve nagamâtla deve sürmek yoktu, vaktâ ki bir aʹrâbî gulâmının elini ısırıp zahm-dâr eylemekle gulâm-ı mezbûr دَيْ دَيْ yaʹnî يَا يَدِي يَا يَدِي diyerek feryâd u figânla gittikte ileride olan develer gulâmın âvâz-ı mezkûrunu işitmekle şevklenip dil-hâh üzere eşip yürümeğe başladılar. Aʹrâbî bu hâlî gördükte gulâma nüvâziş ve iksâ΄ edip dâ΄imâ develerin ensesinde bu gûne âvâzeye müdâvemet eylemesi zımnında tavsiye eyledi. Min-baʹd develeri o resme savtla ve giderek nagamâtla sevk eder oldular, zîrâ deve kısmı âvâze ve nagamâttan pek mahzûz ve müteşevvik olurlar.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı