Kamus-ı Muhit - سيف maddesi

اَلسِّيفُ [es-sîf] (sîn’in kesriyle) Sâhil-i bahre denir ki yalı taʹbîr olunur; yukâlu: نَزَلُوا بِالسِّيفِ أَيْ بِالسَّاحِلِ Kezâlik sâhil-i vâdîye ıtlâk olunur, ʹalâ-kavlin mutlakan sâhile سِيفٌ [sîf] denir yâhûd سِيفٌ [sîf] hemân sâhil-i Baḩr-i ʹUmân’a mahsûstur. Ve

سِيفٌ [sîf] Hurmâ dallarının diplerine yapışık olan lîfe denir ki lîf kısmının pek kemteridir. Ve bir mevziʹ adıdır.

اَلسَّيْفُ [es-seyf] (حَيْفٌ [ḩayf] vezninde) Maʹlûmdur ki kılıca denir, tîg maʹnâsına. Kılıcın ismleri binden ziyâdedir. er-Ravḋu’l-Meslûf Fî-mâ Lehu İsmâni İle’l-Ulûf nâm te΄lîf-i mahsûsumuzda bi’l-cümle derc ve beyân eyledim. Ve سَيْفٌ [seyf] lafzının cemʹi أَسْيَافٌ [esyâf] ve سُيُوفٌ [suyûf] gelir ve أَسْيُفٌ [esyuf] gelir, أَفْلُسٌ [eflus] vezninde ve مَسْيَفَةٌ [mesyefet] gelir, مَشْيَخَةٌ [meşyeḣat] vezninde. Ve

سَيْفٌ [seyf] Masdar olur, kılıçla çalmak maʹnâsınadır; yukâlu: سَافَهُ يَسِيفُهُ سَيْفًا إِذَا ضَرَبَهُ بِالسَّيْفِ ve tekûlu: سِفْتُهُ أَسِيفُهُ Ve bir adamın eli işte tîz ve çîre ve çabuk olmak maʹnâsınadır; yukâlu: سَافَتْ يَدُهُ تَسِيفُ سَيْفًا بِمَعْنَى سَئِفَتْ Ve

سَيْفٌ [seyf] Bir cins balık adıdır. Şârihin vasfına göre kılıç balığıdır. Bu maʹnâda sîn’in kesriyle de câ΄izdir. Ve

سَيْفٌ [seyf] Atın kuyruğu kıllarına ıtlâk olunur. Ve

سَيْفٌ [Seyf] Esâmî-i ricâldendir: Seyf b. Suleymân ve Seyf b. ʹAbdullâh sikât-ı muhaddisîndendir. Ve tevâlîf-i ʹadîde sâhibi Seyf b. Ömer ve Seyf b. Muḩammed ve Seyf b. Hârûn ve Seyf b. Miskîn ve Seyf b. Vehb ve Seyf b. Munîr et-Tâbiʹî ve Seyf b. Ebi’l-Muġîre ve Ebû Seyf el-Maḣzûmî et-Tâbiʹî zuʹafâ-i rüvâttandır.

Vankulu Lugatı - سيف maddesi

اَلسِّيفُ [es-sîf] (sîn’in kesri ve meddiyle) Deryânın sâhili, leb-i deryâ maʹnâsına. Ve

سِيفٌ [sîf] Kezâlik hurmâ budaklarının dibinde lîf misâlinde olan nesneler ki lîfe ziyâde şebîhtir ve lîf değildir. Ve Cevherî eyitti: Bunu bir kitâbdan nakl ettim bilâ-semâʹ. Ve bu kelâmdan murâdı Ṡiḩâḩ’ın sıhhatinde kemâl-i ihtimâmın işʹârdır.