اَلشَّقَاوَةُ [eş-şeḵâvet] (şîn’in fethi ile) Bi-maʹnâhu. Ve
شِقَاوَةٌ [şiḵâvet] (şîn’in kesriyle) شَقَاوَةٌ [şeḵâvet] maʹnâsında lügattir. Ve kare΄e Ḵatâde “شِقَاوَتَنَا” بِالْكَسْرِ Ve شَقَاوَةٌ [şeḵâvet] vâv’la istiʹmâl olunup غَطَائَةٌ [ġaṯâ΄et] ve عَبَاءَةٌ [ʹabâ΄et] gibi vâv hemzeye kalb olunmadı, zîrâ شَقَاوَةٌ [şeḵâvet] o ahvâlinde tâ’yla istiʹmâl olunup tâ’dan münfekk olmamağın harf-i iʹrâb olmadı. عَطَاءَةٌ [ʹaṯâ΄et] ve عَبَاءَةٌ [ʹabâ΄et] bunun hilâfınca ki bunlarda harf-i ʹillete tâ dâhil olmazdan evvel hemzeye kalb olunmuştur. Ve نِهَايَةٌ [nihâyet] dahi شَقَاوَةٌ [şeḵâvet] gibidir; yukâlu: شَقِيَ الرَّجُلُ مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ Vâv yâ’ya kalb olundu mâ-kabli meksûr olduğundan ötürü ve يَشْقَى lafzında elife kalb olundu mâ-kabli meftûh olduğundan ötürü. Ve muzâriʹinde يَشْقَيَانِ derler, yâ elife kalb olunmaz mâzînin tesniyesinde kalb olunmadığı için.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı