اَلشَّغْبُ [eş-şaġb] (şîn’in fethi ve ġayn’ın sükûnuyla) Şerri ölçermek, tehyîc-i şerr maʹnâsına. Ve
شَغْبُ الْجُنْدِ [şaġbu’l-cund] Bu maʹnâyadır ki fitne-i ʹasker demek olur. Ve شَغَبٌ denmez feth-i ġayn’la; yukâlu: شَغَبْتُ عَلَيْهِمْ وَشَغَبْتُ بِهِمْ وَشَغَبْتُهُمْ كُلُّهُ بِمَعْنًى وَيُقَالُ لِلنَّحُوصِ إِذَا وَحِمَتْ وَاسْتَصْعَبَتْ عَلَى الْجَأْبِ Yaʹnî kaçan hurmâda harınlık edip ʹamel üzere suʹûbet ve muhâlefet gösterse إِنَّهَا ذَاتُ شَغْبٍ وَضِغْنٍ derler, yaʹnî ʹinâd ve muhâlefet sâhibidir derler. Ve نَحُوصٌ [neḩûṡ] nûn’un fethi ve ḩâ-i mühmelenin zammı ile ve ṡâd-ı mühmele ile şol dişi merkebe derler ki hâmile olmaya. Ve وَحْمٌ [vaḩm] ḩâ-i mühmele ile davar yüke rızâ vermemektir. Ve جَأْبٌ [ce΄b] cîm’in fethi ve hemzenin sükûnuyla kesb maʹnâsınadır. Ve شَغِبَ عَلَيْهِمْ de derler bâb-ı râbiʹden velâkin bu lügat-ı zaʹîfedir.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı