صَهْ [ṡah] (ṡâd’ın fethi ve hâ’nın sükûnuyla ve hâ’nın münevvenen kesriyle) Mütekellime kelime-i zecrdir, yaʹnî tekellüm eden adama zecr ve âzâr ile sus ve hamûş ol maʹnâsınadır; yukâlu: تَكَلَّمَ فُلَانٌ فَقُلْتُ صَهْ وَهِيَ كَلِمَةُ زَجْرٍ لِلْمُتَكَلِّمِ أَيِ اسْكُتْ Mütercim der ki مَهْ [meh] gibi صَهْ [ṡah] dahi fi’l-asl masdar makâmına kâ΄im savt olup baʹdehu ism-i fiʹl-i emr olmuştur, tenkîri masdar-ı asliyyeti iʹtibârıyladır. Şeyḣ Raḋî esmâ-i efʹâl bâbında tahkîk-i enîk eylemiştir.
صَهْ [ṡah] (ṡâd’ın fethi ve hâ’nın sükûnuyla) Bir ismdir ki onunla fiʹl tesmiye olunmuştur ki o أُسْكُتْ tur, emr-i hâzır sîgası üzere. Pes bir kimseyi iskât etmek dilesen صَهْ dersin ve kaçan vakf etmeyip bir kelimeye ulaştırsan صَهٍ dersin tenvînle. Ve Muberred eyitti: Kaçan صَهٍ يَا رَجُلُ desen tenvînle, murâdın taʹrîfle tenkîr mâ-beynin fark olur, zîrâ tenvîn tenkîr ifâde eder.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı