اَلضَّبْنُ [eḋ-ḋabn] (غَبْنٌ [ġabn] vezninde) Şol yufka suya denir ki aslâ artmaz ola, ke-mâ se-yuzkeru. Ve
ضَبْنٌ [ḋabn] Masdar olur, menʹ ve sarf eylemek maʹnâsınadır ki mühmele ile صَبْنٌ [ṡabn] lafzında lügattir; yukâlu: ضَبَنَ الْهَدِيَّةَ ضَبْنًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا كَفَّهَا وَمَنَعَهَا Ve yükü koltuk ile böğür aralığına çalıp götürmek maʹnâsınadır; ve minhu: أَوَّلُ الْحَمْلِ الْأَبْطُ ثُمَّ الضَّبْنَ ثُمَّ الْحَضْنُ Yaʹnî “Merâtib-i hamlin evveli yükü koltuğa çalıp götürmektir” Zîrâ evvel-i vehlede hâmilin kuvvet ve neşâtı yerinde olur, baʹdehu giderek fütûr gelmekle aşağıca inip sonra dahi aşağıya sıyrılır.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı