لَوْلَا [levlâ] (lâm-ı evvelin fethi ve vâv’ın sükûnu ve elifin kasrıyla) Sânînin menʹi içindir, evvelin vücûdundan ötürü; tekûlu: لَوْلَا زَيْدٌ لَهَلَكْنَا أَيِ امْتَنَعَ وُقُوعُ الْهَلَاكِ مِنْ أَجْلِ وُجُودِ زَيْدٍ هُنَاكَ Ve gâh olur لَوْلَا [levlâ] هَلَّا [hellâ] maʹnâsına olur. Ve egerلَوْ [lev]i ism kılsan onu müşedded kılıp قَدْ أَكْثَرْتَ اللَّوَّ dersin, zîrâ hurûf-ı maʹânî ve esmâ-i nâkısa kaçan esmâ-i tâmme kılınsalar üzerine elif lâm dâhil kılmakla yâhûd onu muʹarreb kılmakla iki harfli olan müşedded kılınır âhirine kendi cinsinden bir harf ziyâde kılıp idgâm ve tasarruf etmekle meger ki âhirinde elif ola ki bu dem elif-i âhar ziyâde kılınmakla ictimâʹ-ı sâkineyn lâzım geldiği için elif-i sâniyeyi hemze kılıp elif-i ûlâyı memdûde kılarlar, pes لَا misllide كَتَبْتُ لَاءً جَيِّدَةً derler.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı