اَلنَّتْحُ [en-netḩ] (nûn’un fethi ve tâ-yı fevkiyyenin sükûnuyla) Tere denir, عَرَقٌ [ʹaraḵ] maʹnâsına. Ve
نَتْحٌ [netḩ] ve
نُتُوحٌ [nutûḩ] (قُعُودٌ [ḵuʹûd] vezninde) Masdarlardır, bedenden ter çıkmak maʹnâsına; yukâlu: نَتَحَ الْعَرَقُ نَتْحًا وَنُتُوحًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا خَرَجَ النَّدِيُّ مِنَ الثَّرَى Yaʹnî “Nem-nâk topraktan rutûbet sızdı.” Ve bu maʹnâda müteʹaddî olur, sızdırmak maʹnâsına; yukâlu: نَتَحَهُ الْحَرُّ إِذَا رَشَحَهُ Ve نُتُوحٌ [nutûḩ] نَتْحٌ [netḩ] lafzından ki ism olarak müstaʹmeldir, cemʹ olur, صُمُوغُ اْلأَشْجَارِ [ṡumûġu’l-eşcâr] maʹnâsına ki ağaç puslarına denir, ağaçtan tereşşüh ettiği için.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı