Kamus-ı Muhit - الضحكة maddesi

اَلضُّحْكَةُ [eḋ-ḋuḩket] (غُرْفَةٌ [ġurfet] vezninde) Halka gülünç olan kimseye denir. Ve bu gâyet zemm ve kadh makâmında îrâd olunur, مَسْخَرَةٌ [mesḣaret] gibi; yukâlu: هُوَ ضُحْكَةٌ أَيْ يُضْحَكُ عَلَيْهِ

اَلضَّاحِكُ [eḋ-ḋâḩik] (ism-i fâʹildir) ve

اَلضَّحَّاكُ [eḋ-ḋaḩḩâk] (شَدَّادٌ [şeddâd] vezninde) ve

اَلضَّحُوكُ [eḋ-ḋaḩûk] (صَبُورٌ [ṡabûr] vezninde) ve

اَلْمِضْحَاكُ [el-miḋḩâk] (مِحْرَابٌ [miḩrâb] vezninde) ve

اَلضُّحَكَةُ [eḋ-ḋuḩaket] (هُمَزَةٌ [humezet] vezninde) ve

اَلضُّحُكَّةُ [eḋ-ḋuḩukket] (حُزُقَّةٌ [ḩuzuḵḵat] vezninde) Güleğen adama denir, kesîrü’d-dahik maʹnâsına. Ve

ضَحَّاكٌ [ḋaḩḩâk] ve

ضُحَكَةٌ [ḋuḩaket] (هُمَزَةٌ [humezet] vezninde) Beyne’l-ʹArab zemm ve kadh mahallinde îrâd olunur ki murâd küstâh ve bî-perde olup dâ΄imâ nâsın akvâl ve efʹâline hande eden bî-edebde istiʹmâl olunur, niteki غُرْفَةٌ [ġurfet] vezninde ضُحْكَةٌ [ḋuḩket] bundan mezmûmdur, ke-mâ se-yuzkeru. Ve

ضَحُوكٌ [ḋaḩûk] Yolun açık ve belli yerine ve vasatına ıtlâk olunur; tekûlu: أَخَذْنَا ضَحَّاكَ الطَّرِيقِ وَضَحُوكَهُ أَيِ الْمُسْتَبِينَ مِنْهُ Ve

ضَحَّاكٌ [Ḋaḩḩâk] Selefte bir şâhın ismidir ki bütün arza mâlik olmuştu. Vâlidesi cinniyye olmakla o dahi onlara mülhak olmuştu. Mütercim der ki zâhiren Ferîdûn’un katl eylediği Ḋaḩḩâk Mardûş olacaktır ki deh-âk muʹarrebidir, on ʹayblı demektir. Burhân-ı Ḵâṯıʹ tercememizde mebsûttur.

Vankulu Lugatı - الضحكة maddesi

اَلضَّحْكَةُ [eḋ-ḋaḩket] (ḋâd’ın fethi ve ḩâ’nın sükûnuyla) Binâ-i merredir, bir kerre gülmek maʹnâsına; yukâlu: ضَحِكْتُ بِهِ وَمِنْهُ بِمَعْنًى

اَلضُّحْكَةُ [eḋ-ḋuḩket] (ḋâd’ın zammı ve ḩâ’nın sükûnuyla) Şol kimsedir ki halk onu gülünç edineler.

اَلضُّحَكَةُ [eḋ-ḋuḩaket] (ḋâd’ın zammı ve ḩâ’nın fethiyle هُمَزَة [humezet] vezni üzere) Gülmesi çok olan kimse.