اَلْهَبِصُ [el-hebiṡ] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) Cünbüşlü neşât-mend adama denir; yukâlu: رَجُلٌ هَبِصٌ أَيْ نَشِيطٌ
اَلْهَبَصُ [el-hebaṡ] (fethateynle) Cünbüş ve neşâta gelmek maʹnâsınadır; yukâlu: هَبِصَ الرَّجُلُ هَبْصًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا نَشِطَ Ve ʹacele ve şitâb eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: هَبِصَ فِي الْعَمَلِ إِذَا عَجِلَ Ve sayd ve şikâra düşkün olmak maʹnâsınadır; yukâlu: هَبِصَ فُلاَنٌ إِذَا حَرَصَ عَلَى الصَّيْدِ Ve yenecek nesne üzere kemâl-i hırsından nâşî muztarib ve bî-karâr olmak maʹnâsınadır; yukâlu: هَبِصَ عَلَى الشَّيْءِ يَأْكُلُهُ إِذَا حَرَصَ عَلَيْهِ فَقَلِقَ لِذَلِكَ
اَلْهَبْصُ [el-hebṡ] (hâ’nın fethi ve bâ’nın kesriyle) Mesrûr olan kimse.
اَلْهَبَصُ [el-hebaṡ] (fethateynle) Neşât ve sürûr; ve yukâlu: هَبِصَ فَهُوَ هَبِصٌ مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı