اَلْأُتُلُ [el-utul] ve
اَلْوُتُلُ [el-vutul] (zammeteynle) Tok kimselere denir; müfredleri أَوْتَلُ [evtel]dir; yukâlu: قَوْمٌ أُتُلٌ وَوُتُلٌ أَيْ شِبَاعٌ Şârih der ki mü΄ellif نَهْرُ إِتِلَ mâddesinden zuhûl eylemiştir ki bilâd-ı Ḣazar u Bulġar içre cârî bir nehr-i ʹazîmdir.
اَلْأَتْلُ [el-etl] (hemzenin fethi ve tâ’nın sükûnuyla) ve
اَلْأَتْلَانُ [el-etlân] ve
اَلْأَتَلَالُ [el-etelâl] (fetehâtla) Öfke ve dargınlıkla adımları sık sık atarak arkun arkun yürümek maʹnâsınadır ki bir nesne zımnında gazab-nâk olan kimse öylece yürüyüp gider; yukâlu: أَتَلَ الرَّجُلُ أَتْلًا وَأَتَلَانًا وَأَتَلَالًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا قَارَبَ الْخَطْوَ فِي غَضَبٍ Ve taʹâmdan tulum gibi dopdolu olmak maʹnâsınadır; yukâlu: أَتَلَ مِنَ الطَّعَامِ إِذَا امْتَلَأَ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı