اَلرَّبِذُ [er-rebiž] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) Revende ve sebük-pâ ata ve deveye ıtlâk olunur; yukâlu: فَرَسٌ رَبِذٌ أَيْ خَفِيفُ الْقَوَائِمِ
اَلرَّبَذُ [er-rebež] (fethateynle) Kâr ve ve ʹamelde tîz-dest olmak maʹnâsınadır; yukâlu: رَبِذَتْ يَدُهُ بِالْقِدَاحِ رَبَذًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا خَفَّتْ
اَلرَّبِذُ [er-rebiž] (râ’nın fethi ve bâ’nın kesriyle) Yürümesinde hafîfü’l-kavâ΄im olan kimse ve kezâlik kelâmında çok sakatâtı olan kimse.
اَلرَّبَذُ [er-rebež] رَبَذَةٌ [rebežet]in cemʹidir, deve boynuna asılı yünler maʹnâsına. Ebû ʹUbeyd rivâyetinde nevâdir-i fiʹlde şöyle vâkiʹ olmuştur ki رَبِذَتْ يَدُهُ بِالْقِدَاحِ تَرْبَذُ رَبَذًا derler bâb-ı râbiʹden, kaçan ki bir kimsenin eli tîz olup sanʹatında mâhir olsa.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı