اَلرَّكْنُ [er-rekn] (râ’nın fethiyle) ve
اَلرُّكَيْنُ [er-rukeyn] (زُبَيْرٌ [zubeyr] vezninde) Pek iri fâreye denir.
اَلرُّكْنُ [er-rukn] (râ’nın zammıyla) Bir nesnenin pek kavî ve muhkem olan cânibine ve köşe ve ḋılʹına denir; yukâlu: ظَهْرُهُ فِي رُكْنٍ وَهُوَ الْجَانِبُ الْأَقْوَى Ve Yemâme’de bir mevziʹ adıdır. Ve emr-i ʹazîm maʹnâsınadır. Ve medâr-ı kuvvet olan nesneye ıtlâk olunur, melik ve mâl ve ʹasker ve müteʹallakât gibi; yukâlu: لَهُ رُكْنٌ شَدِيدٌ وَهُوَ مَا يُقَوَّى بِهِ مِنْ مَلِكٍ وَجُنْدٍ Ve ʹizz ve meneʹa ve haşem ve şevkete ıtlâk olunur; yukâlu: لَهُ رُكْنٌ أَيْ عِزٌّ وَمَنَعَةٌ
اَلرُّكْنُ [er-rukn] (râ’nın zammı ve kâf’ın sükûnu ile) Bir nesnenin kavî olan tarafı; yukâlu: هُوَ يَأْوَى إِلَى رُكْنٍ شَدِيدٍ أَيْ عِزٍّ وَمَنَعَةٍ Ve مَنَعَةٌ [meneʹat] fethateynle hayl ve haşem maʹnâsınadır.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı