Kamus-ı Muhit - الشسع maddesi

اَلشَّسَعُ [eş-şesaʹ] (fethateynle) Atın ön dişleriyle rebâʹiyeleri aralığı seyrek olmak maʹnâsınadır; yukâlu: شَسِعَ الْفَرَسُ شَسَعًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا صَارَ بَيْنَ ثَنِيَّتِهِ وَرَبَاعِيَتِهِ إِنْفِرَاجٌ Ve ayakkabının tasması kesilip pârelenmek maʹnâsınadır; yukâlu: شَسِعَتْ نَعْلُهُ إِذَا انْقَطَعَ شِسْعُهُ

اَلشَّسْعُ [eş-şesʹ] (مَنْعٌ [menʹ] vezninde) ve

اَلشُّسُوعُ [eş-şusûʹ] (قُعُودٌ [ḵuʹûd] vezninde) Baʹîd olmak maʹnâsınadır; yukâlu: شَسَعَ الْمَنْزِلُ شَسْعًا وَشُسُوعًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا بَعُدَ Ve

شَسْعٌ [şesʹ] Ayakkabıya tasma eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: شَسَعَ النَّعْلَ إِذَا جَعَلَ لَهَا شِسْعًا

اَلشِّسْعُ [eş-şisʹ] (şîn’in kesriyle) Naʹleyn tasmasına denir; yukâlu: أَدْنَى إِلَيْهِ مِنَ الشِّسْعِ أَيْ مِنْ قِبَالِ نَعْلِهِ Ve bunda شِسْعَنٌّ [şisʹann] dahi lügattır ki âhirinde nûn ziyâdesiyle ve شِسِعٌ [şisiʹ] dahi lügattır ki kesreteynle. Ve bir mekânın ucuna ve kenârına ıtlâk olunur; tekûlu: حَلَلْنَا بِشِسْعِ الدَّهْنَاءَ أَيْ بِطَرَفِهَا Ve daracık yere ıtlâk olunur; tekûlu: نَزَلْنَا بِشِسْعٍ مِنَ الْأَرْضِ أَيْ بِضِيقٍ مِنْهَا Ve bir mikdârca mâl bakiyyesine ıtlâk olunur; yukâlu: لَهُ شِسْعٌ مِنَ الْمَالِ أَيْ بَقِيَّةٌ Ve ʹazîm ve firâvân olan mâla ıtlâk olunur; yukâlu: أَصَابَ شِسْعًا مِنَ الْمَالِ أَيْ جُلاًّ مِنْهُ Ve azca mâla denmekle azdâddan olur; yukâlu: لَهُ شِسْعٌ مِنَ الْمَالِ أَيْ قَلِيلٌ مِنْهُ أَوْ قِطْعَةٌ مِنَ الْإِبِلِ وَالْغَنَمِ قَلِيلَةٌ Ve

شِسْعٌ [Şisʹ] Benû Şemḣ cemâʹatine mahsûs bir su adıdır. Ve

شِسْعٌ [şisʹ] Mâlı görüp gözetip hüsn-i takyîd ve ihtimâm eden adama ıtlâk olunur, gûyâ ki tasma gibi üzerinden ayrılmaz; yukâlu: رَجُلٌ شِسْعُ مَالٍ أَيِ الْحَسَنُ الْقِيَامِ عَلَيْهِ

Vankulu Lugatı - الشسع maddesi

اَلشِّسْعُ [eş-şisʹ] (şîn’in kesri ve sîn’in sükûnuyla) Naʹleyn tasması.