اَلْفَضَحُ [el-faḋaḩ] (فَرَحٌ [feraḩ] vezninde) Bir nesne أَفْضَحُ [efḋaḩ] olmak yaʹnî pek ak olmayıp şeker-renk olmak maʹnâsınadır; maʹnâ-yı mezbûrdan tasarruf olunmuştur; yukâlu: فَضِحَ الشَّيْءُ فَضَحًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا صَارَ أَفْضَحَ
اَلْفَضْحُ [el-faḋḩ] (fâ’nın fethi ve ḋâd-ı muʹcemenin sükûnuyla) Bir kimsenin mestûr olan ʹuyûbunu ifşâ ile rüsvâ eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: فَضَحَهُ فَضْحًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا كَشَفَ مَسَاوِيهِ Ve sabâh yeri gereği gibi ağarıp açılmak maʹnâsına istiʹmâl olunur ki görünmeyen nesneleri açığa çıkarır; yukâlu: فَضَحَ الصُّبْحُ إِذَا بَدَا ve yukâlu: فَضَحَكَ الصُّبْحُ بِمَعْنَى فَصَحَكَ
اَلْفَضْحُ [el-faḋḩ] (fâ’nın fethiyle ve ḋâd’ın sükûnuyla) Rüsvây etmek; yukâlu: فَضَحَهُ مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ Ve tan yeri zâhir olmağa dahi derler; yukâlu: فَضَحَ الصُّبْحُ إِذَا بَدَا
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı