Kamus-ı Muhit - اللب maddesi

اَللَّبُ [el-leb] (lâm’ın fethiyle ki ikisi de muhaffeftir) Dişi arslana denir. Mü΄ellif bunları hemze bâbında dahi îrâd eyledi. Şârih der ki لَبْوَةٌ [lebvet] kelimesindeki hâ΄ te΄nîs içindir, نَاقَةٌ [nâḵat] ve نَعْجَةٌ [naʹcet]te olduğu gibi; zîrâ bunların lafızlarından müzekker yoktur ki hâ-i tezkîr ü te΄nîsi fârık ola.

اَللَّبُّ [el-lebb] (lâm’ın fethi ve bâ’nın teşdîdiyle) Bu dahi bir yerde eğlenip mukîm olmak maʹnâsınadır; yukâlu: لَبَّ بِالْمَكَانِ لَبًّا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا أَقَامَ Ve minhu kavluhum: لَبَّيْكَ [lebbeyke] ʹaded irâdesiyle tesniye kılınıp kâf-ı hitâba muzâf kılınmıştır. Ve bunun maʹnâsında akvâl-i erbaʹa vardır:

اَللُّبُّ [el-lubb] (lâm’ın zammıyla) Ağuya denir, سَمٌّ [semm] maʹnâsına. Ve her şey΄in mahz ve hâlisine denir; yukâlu: هُوَ لُبُّهُ أَيْ خَالِصُهُ Ve içli nesnenin içine ve özüne denir, meselâ لُبُّ النَّخْلِ [lubbu’n-naḣl] hurmâ beynisidir ve لُبُّ الْجَوْزِ [lubbu’l-cevz] ve لُبُّ اللَّوْزِ [lubbu’l-levz] cevzin ve bâdemin içleridir. Ve

لُبٌّ [lubb] عَقْلٌ [ʹaḵl] ve hûşa ıtlâk olunur. Cemʹi أَلْبَابٌ [elbâb] gelir ve أَلُبُّ [elubb] gelir hemzenin fethi ve lâm’ın zammıyla. Mü΄ellifin Baṡâ΄ir’de beyânına göre لُبٌّ [lubb] şevâyibden sâfî ve hâlis olan ʹakla ıtlâk olunur. Buna göre iki maʹnâdan menhût olur; ʹalâ-kavlin لُبٌّ [lubb] عَقْلٌ [ʹaḵl]-ı zekîye ıtlâk olunmakla beynlerinde ʹumûm ve husûs-ı mutlak olur, zîrâ her لُبٌّ [lubb] عَقْلٌ [ʹaḵl] olur ve her عَقْلٌ [ʹaḵl] لُبٌّ [lubb] olmaz. Kezâlik لُبٌّ [lubb] lafzının cemʹi أَلْبُبٌ [elbub] gelir fekk-i idgâmla.

Vankulu Lugatı - اللب maddesi

اَللَّبُّ [el-lebb] (lâm’ın fethiyle) Bir nesneye mülâzım olan kimse; yukâlu: رَجُلٌ لَبٌّ طَبٌّ Ve bir kimsenin göğsüne vurmak; yukâlu: لَبَبْتُهُ لَبًّا أَيْ ضَرَبْتُ لَبَّتَهُ

اَللُّبُّ [el-lubb] (lâm’ın zammıyla) ʹAkl maʹnâsınadır. Ve eşcârın özüne ve cevz misillinin kalbine dahi لُبٌّ [lubb] derler; yukâlu: لُبُّ النَّخْلِ ve لُبُّ الْجَوْزِ ve لُبُّ اللَّوْزِ