اَللَّبَحُ [el-lebaḩ] (lâm’ın ve bâ’nın fethiyle) Bahâdırlık, şecâʹat maʹnâsınadır. Ve bir recül ismidir ki hadîs kitâblarında mezkûrdur; ve minhu: “تَبَاعَدَتْ شَعُوبُ مِنْ لَبَحٍ فَعَاشَ أَيَّامًا” Lâkin Nihâye’de cîm’le mersûmdur. Ve
لَبَحٌ [lebaḩ] Pîr ve sâl-horde kişiye denir.
اَللَّبْحُ [el-lebḩ] (مَدْحٌ [medḩ] vezninde) ve
اَلْإِلْبَاحُ [el-ilbâḩ] (إِكْرَامٌ [ikrâm] vezninde) ve
اَلتَّلْبِيحُ [et-telbîḩ] (تَفْعِيلٌ [tefʹîl] vezninde) Bir kimse لَبَحٌ [lebaḩ] yaʹnî pîr ve ihtiyâr olmak maʹnâsınadır; yukâlu: لَبَحَ الرَّجُلُ لَبْحًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ وَأَلْبَحَ وَلَبَّحَ إِذَا شَاخَ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı