اَلْأَقْلَفُ [el-aḵlef] (أَحْمَرُ [aḩmer] vezninde) Hitân olmamış kimseye denir ki sünnetsiz taʹbîr olunur; cemʹi قُلْفٌ [ḵulf]tur ḵâf’ın zammıyla, قِشْرٌ [ḵişr] maʹnâsındandır; yukâlu: غُلاَمٌ أَقْلَفُ أَيْ لَمْ يُخْتَنْ Pes mü΄ennesi قَلْفَاءُ [ḵalfâ΄] olur. Ve
أَقْلَفُ [aḵlef] Refâh ve râhat üzere olan dirliğe ıtlâk olunur; yukâlu: عَيْشٌ أَقْلَفُ أَيْ رَغَدٌ نَاعِمٌ Ve şol kılıca denir ki bir ağızlı olup ve ucu yalmansız ola, zâhiren غَدَّارَةٌ [ġaddâret] gibi olur. Ve bu teşbîhe mebnîdir; yukâlu: سَيْفٌ أَقْلَفُ أَيْ مَا فِي طَرَفِ ظُبَتِهِ تَحْزِيزٌ وَلَهُ حَدٌّ وَاحِدٌ Ve bolluk ve ucuzluk zamâna denir, ke-mâ se-yuzkeru.
اَلْأَقْلَفُ [el-aḵlef] (hemzenin ve lâm’ın fethiyle) Sünnetsiz olan kimse.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı