اَلرُّكُونُ [er-rukûn] (قُعُودٌ [ḵuʹûd] vezninde) Bir nesneye samîmî meyl eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: رَكَنَ إِلَيْهِ وَرَكِنَ رُكُونًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ وَالرَّابِعِ وَالثَّالِثِ إِذَا مَالَ إِلَيْهِ وَسَكَنَ Şârih der ki bâb-ı sâlis tedâhül-i lügateyn bâbındandır yâhûd şâzdır.
اَلرُّكُونُ [er-rukûn] (zammeteynle) Bir nesneye meyl etmek; yukâlu: رَكَنَ إِلَيْهِ يَرْكُنُ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا مَالَ إِلَيْهِ وَسَكَنَ Kâlallâhu taʹâlâ: ﴿وَلَا تَرْكَنُوا إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا﴾ (هود، 113) Ve Ebû Zeyd رَكِنَ إِلَيْهِ dahi rivâyet kıldı bâb-ı râbiʹden. Ve bu iki rivâyet üzere masdar-ı رُكْنٌ [rukn] gelir. Ve ammâ Ebû ʹAmr’ın رَكَنَ يَرْكَنُ rivâyet kıldığı bâb-ı sâlis üzere mukaddemâ zikr olunan iki lügatin tedâhülünden hâsıl olmadır, lügat-i müstakille değildir.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı