اَلصُّوصُ [eṡ-ṡûṡ] (ṡâd’ın zammıyla) Şol le΄îm ve nâkese denir ki bir yere gittikte refîklerinden başkaca konup ve yalnızca ekl ve şürb edip ve kendisini mihmân görmemek için ay karanusunda eğlenir ola, niteki Anadolu’da Divriği kasabasının ʹâmme-i ahâlîsi bu cibillettedir, bir kâfilede taʹâm ettiklerinde dama taşı gibi başka başka oturup herkes başını yere dikerek etrâfına bakmayarak zehirlenirler, hattâ peder ve piser ve birâderler dahi olsa bu üslûb üzeredir, bir denî ve le΄îm tâ΄ifedir; ve minhu’l-meselu: ḣأَصُوصٌ عَلَيْهَا صُوصٌḢ يَعْنِي نَاقَةٌ سَمِينَةٌ عَلَيْهَا لَئِيمٌ يَنْزِلُ وَحْدَهُ وَيَأْكُلُ وَحْدَهُ وَفِي ظِلِّ الْقَمَرِ لِئَلاَّ يَرَاهُ الضَّيْفُ Mesel-i mezbûr bir nefîs nesneye bir denî ve le΄îm mâlik oldukta darb olunur.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı