اَلْعُثَثُ [el-ʹušamp;ešamp;] Cemʹidir, kezâlik; yukâlu: عَثَّتِ الصُّوفَ تَعُثُّهُ عَثًّا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ Ve fi’l-meseli: “عُثَيْثَةٌ تَقْرِمُ جِلْدًا أَمْلَسَا” Ve قُرُومٌ [ḵurûm] Ekl-i zaʹîfe derler. Bu mesel bir kimse hakkında darb olunur ki bir nesneyi işlemeğe ikdâm eder, hâlen ki ʹuhdesinden gelemez. Ve gâh olur ki karı olan ʹavrete dahi عُثَّةٌ [ʹušamp;šamp;et] derler. Ve mâl üzerine kayyım olmağa dahi derler, yaʹnî فُلَانٌ عُثُّ مَالٍ derler, nitekim إِزَاءُ مَالٍ derler, mâl üzerine kayyımdır demek mahallinde. Ve عُثَّةٌ [ʹušamp;šamp;et] ve إِزَاءُ [izâ΄] hemzenin kesriyle ve elifin meddiyle şol murdâr olmuş davara derler ki arık ola, cîfe-i lâgar maʹnâsına, kezâ fî baʹzi nusahi’ṡ-Ṡiḩâḩ.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı