اَلْفَأْوُ [el-fe΄v] (fâ’nın fethi ve hemzenin sükûnuyla) Bir nesneyi vurup yarmak maʹnâsınadır, niteki فَأْيٌ [fe΄y] dahi bu maʹnâyadır ki vâvî ve yâ΄î olur; yukâlu: فَأَى رَأْسُ فُلَانٍ فَأْوًا وَفَأْيًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا ضَرَبَهُ وَشَقَّهُ Ve
فَأْوٌ [fe΄v] İki dağ aralığında olan ayrığa denir. Ve iki kara taşlık tepe aralığında olan düzce ve mülâyim yere denir. Ve değirmice kumluk kıtʹasına denir. Ve dağ aralıklarında avlu gibi muhât olan düz ve oturaklı pâkîze yere denir. Ve Ṡaʹîd ilinde bir karye adıdır. Ve
فَأْوٌ [fe΄v] Geceye denir. Ve akşama denir. Ve Devlec nâhiyesinde bir mevziʹ adıdır. Ve derenin şol sıkı daracık yerine denir ki ötesi yayvanlık ola. Türkîde obuz taʹbîr olunur. Ve mühre tahtası gibi pek düz ve yalım yere denir.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı