Kamus-ı Muhit - الفتخ maddesi

اَلْفَتْخُ [el-fetḣ] (فَتْحٌ [fetḩ] vezninde) Elin yâhûd ayağın parmaklarını avuç ve taban cânibine mülâyimce ve gevşekçe bükmek maʹnâsınadır, musallî teşehhüdde refʹ-i müsebbiha hâletinde ettiği gibi; yukâlu: فَتَخَ الرَّجُلُ أَصَابِعَهُ فَتْخًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا عَرَّضَهَا وَأَرْخَاهَا Mü΄ellif gerçi bâbından sükût eylemiştir, lâkin Muḵaddimetü’l-Edeb’de bâb-ı sâlis faslında فَتْخٌ [fetḣ] “ser-i enguştân bâ-sûy-i kef vâ-şikesten”, yaʹnî “parmakların uçlarını aya tarafına gevşekçe bükmek” ile mersûm olmakla ona ittibâʹ olundu. Ve bu, zikr olunan rehâvet-i mefâsıl maʹnâsından me΄hûzdur.

اَلْفَتَخُ [el-fetaḣ] (fethateynle) Mefâsıl-ı aʹzâ mülâyim ve gevşek olmak maʹnâsınadır, ʹalâ-kavlin el ayası ve taban tavîl ve ʹarîz olmak maʹnâsınadır; yukâlu: فَتِخَ الرِّجْلُ فَتَخًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا اسْتَرْخَتْ مَفَاصِلُهَا وَلاَنَتْ أَوْ كَانَ عَرِيضَ الْكَفِّ وَالْقَدَمِ فِي طُولِهِمَا Ve

فَتَخٌ [fetaḣ] Baʹzı deve kısmının hılkî dizlerinde ve inciklerinde olan eğriliğe şebîh hâlete denir ki nevʹan eğrice görünür. Hılkî olan eğriliğe طَرَقٌ [ṯaraḵ] denir. Ve

فَتَخٌ [fetaḣ] Sedâsı olmayan çınrağıya ve def puluna denir.

Vankulu Lugatı - الفتخ maddesi

اَلْفَتْخُ [el-fetḣ] (fâ’nın fethi ve tâ’nın sükûnuyla) Ayak parmakların hîn-i cülûsta büküp mülâyim tutmaktır; yukâlu: فَتَخَ أَصَابِعَ رِجْلَيْهِ فِي الْجُلُوسِ فَتْخًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ Aṡmaʹî eyitti: فَتْخٌ [fetḣ]in aslı لِينٌ [lîn]dendir, mülâyemet maʹnâsına.

اَلْفَتَخُ [el-fetaḣ] ve

اَلْفَتَخَاتُ [el-feteḣât] (fethateynle) Cemʹi. Ve gâh olur ki onu ʹavretler ayağının parmağına takarlar.