اَلنَّقْثُ [en-naḵšamp;] (nûn’un fethi ve ḵâf’ın sükûnuyla) Bir işte sürʹat eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: نَقَثَ الرَّجُلُ فِي اْلأَمْرِ أَوْ فِي السَّيْرِ نَقْثًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا أَسْرَعَ Ve bir kimseyi söz ile rencîde eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: نَقَثَ فُلاَنًا بِالْكَلاَمِ أَيْ آذَاهُ بِهِ Ve pek halt-ı kelâm eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: نَقَثَ حَدِيثَهُ إِذَا خَلَطَهُ كَخَلْطِ الطَّعَامِ Ve kemikten ilik çıkarmak maʹnâsınadır; yukâlu: نَقَثَ الْعَظْمَ إِذَا اسْتَخْرَجَ مُخَّهُ Ve medfûn olan şey΄i istihrâc için toprağı kazmak maʹnâsınadır. Ve bu hakîkî ve maʹnevî olur ki bir mâdde-i mestûreyi hârice çıkarıp bilmek için eşeleyip iç yüzünü araştırmaktan ʹibârettir; yukâlu: نَقَثَ الشَّيْءَ إِذَا حَفَرَ عَنْهُ
اَلنَّقْثُ [en-naḵšamp;] (nûn’un fethi ve ḵâf’ın sükûnuyla) Sürʹat etmek; tekûlu: خَرَجْتُ أَنْقُثُ إِذَا أَسْرَعْتَ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı