اَلْحَضْنُ [el-ḩaḋn] (ḩâ’nın fethi ve ḋâd-ı muʹcemenin sükûnuyla) İnsânın koltuğu altından böğüre varınca kadar yere denir, ʹalâ-kavlin göğüs ve iki pazı ile mâ-beynlerinden ʹibârettir ki kucak taʹbîr olunur; yukâlu: أَخَذَ الصَّبِيُّ فِي حِضْنِهِ وَهُوَ مَا دُونَ الْإِبْطِ إِلَى الْكَشْحِ أَوِ الصَّدْرُ وَالْعَضُدَانِ وَمَا بَيْنَهُمَا Ve bir nesnenin cânib ve nâhiyesine denir; cemʹi أَحْضَانٌ [aḩḋân]dır; yukâlu: إِعْتَشَّ الطَّائِرُ فِي حِضْنِ الْأَكَمَةِ أَيْ فِي جَانِبِهَا وَنَاحِيَتِهَا Ve sırtlan inine denir, وِجَارُ الضَّبُعِ [vicâru’ḋ-ḋabuʹ] maʹnâsına. Ve
حِضْنُ الْجَبَلِ [ḩiḋnu’l-cebel] Dağın çevresine denir ki yöre taʹbîr olunur, ʹalâ-kavlin dibine denir; yukâlu: صَادَ الصَّيْدَ فِي حِضْنِ الْجَبَلِ وَهُوَ مَا أَطَافَ بِهِ أَوْ أَصْلُهُ Bu iki maʹnâda ḩâ’nın zammıyla da lügattir.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı