صَمَامِ [ṡamâmi] (قَطَامِ [ḵaṯâmi] vezninde) Dâhiye-i şedîdeye denir; ve minhu kavluhum: صَمِّى صَمَامِ أَيْ زِيدِي يَا دَاهِيَةُ Yaʹnî “Ey âfet ve dâhiye, sen ziyâde ol.” Zîrâ müştedd oldukta gûyâ ki sahra-i sammâ΄ gibi ondan âvâze zuhûr eylemez olur.
صَمَامِ [ṡamâmi] (ṡâd’ın fethi ve mîm’in tahfîfi ve âhirinin kesri üzere binâsıyla قَطَامِ [ḵaṯâmi] gibi) Âfettir, dâhiye maʹnâsına; yukâlu: صَمِّي صَمَامِ أَيْ زِيدِي وَيُقَالُ صَمِّي ابْنَةَ الْجَبَلِ Ve اِبْنَةُ الْجَبَلِ [ibnetu’l-cebel] belâya ve zahmete derler. Baʹzılar katında حَصَاةٌ [ḩaṡât]a dahi ıtlâk olunur, nitekim el-ân mürûr etti.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı