اَلْقُبُوعُ [el-ḵubûʹ] (zammeteynle) Kirpi başın koynuna çekmek; yukâlu: قَبَعَ الْقُنْفُذُ يَقْبَعُ قُبُوعًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ Ve قُنْفُذٌ [ḵunfuž] ḵâf’ın ve fâ’nın zammı ve žâl-ı muʹceme ile kirpi dedikleri cânverdir. Ve
قُبُوعٌ [ḵubûʹ] Bir kimse başın koynuna çekmeğe dahi derler. Ve
قُبُوعٌ [ḵubûʹ] Gitmek maʹnâsına da gelir; yukâlu: قَبَعَ فِي الْأَرْضِ إِذَا ذَهَبَ Ve
قُبُوعٌ [ḵubûʹ] Soluyup nefesi tîz tîz alıp vermeğe dahi derler; yukâlu: قَبَعَ فُلَانٌ إِذَا انْبَهَرَ Ve bu makâm’da sâhib-i Ṡurâḩ “tâse der-uftâden demiştir” hakk-ı edâ değildir, zîrâ tâse mutlakan darılmağa derler. Ve
قُبُوعٌ [ḵubûʹ] Hınzîrin burnuyla çağırmasına dahi derler, نَخِيرُ خِنْزِيرٍ maʹnâsına.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı