مُنْذُ [munžu] (mîm’in zammı ve žâl’ın zamm üzere binâsıyla) ve
مُذْ [muž] (mîm’in zammı ve žâl’ın sükûnü üzere binâsıyla) Bunlardan her biri harf-i cerr olmağa sâlih olur. Bu takdîrce فِي mecrâsına cârî olur, lâkin şol zamâna cârî olur ki sen onda hâzırsın; tekûlu: مَا رَأَيْتُهُ مُنْذُ اللَّيْلَةِ Ve ism olmağa dahi sâlih olur. Bu takdîrce mâ-baʹdi merfûʹ olur. Târih üzere ve tevkît üzere târîh için olduğu vaktte مَا رَأَيْتُهُ مُذْ يَوْمُ الْجُمُعَةِ dersin, yaʹnî evvel-i inkıtâʹ-ı rü΄yet yevm-i cumʹadadır ve tevkît için oldukta مَا رَأَيْتُهُ مُذْ سَنَةٌ dersin yaʹnî müddet-i ʹadem-i rü΄yet bir yıldır. Bu takdîrce مُذْ [muž]un mâ-baʹdi nekire olur, gayrı olmaz, مُذْ سَنَةِ كَذَا demezsin belki hemîn مُذْ سَنَةٌ dersin. Ve Sîbeveyhi eyitti: مُذْ zamânda مِنْ gibidir mekânda. Ve bir cemâʹat kelime-i مُنْذُ [munžu] مِنْ [min] ile إِذْ [iž]den mürekkeb olur kelime-i vâhide kılınmıştır dediler. Cevherî eydür: Bu bir kelamdır ki bunun sıhhatine delîl yoktur.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı