اَلْمُسَاعَاةُ [el-musâʹât] (mîm’in zammı ile) Saʹyda bahs edişmek; tekûlu: سَاعَانِي فُلَانٌ فَسَعَيْتُهُ أَسْعِيهِ إِذَا غَلَبْتَهُ فِيهِ Yaʹnî bâb-ı mugâlebeden böyle dersin. Ve
مُسَاعَاتٌ [musâʹât] Bir kimse hâssatan câriyeye zinâ etmeğe dahi derler: يُقَالُ فِي الْأَمَةِ “سَاعَاهَا” وَفِي الْحُرَّةِ وَالْأَمَةِ “زَنَى الرَّجُلُ وَعَهَرَ” فَلَا يَكُونُ الْمُسَاعَاةُ إِلَّا فِي الْإِمَاءِ Ve fi’l-hadîsi: “إِمَاءٌ سَاعَيْنَ فِي الْجَاهِلِيَّةِ” “وَأُتِيَ عُمَرُ رضي الله عنه بِرَجُلٍ سَاعَى أَمَةً”
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı