اَلْوَذْرُ [el-vežr] (نَذْرٌ [nežr] vezninde) Kesmek maʹnâsınadır; yukâlu: وَذَرَ يَذِرُهُ وَذْرًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا قَطَعَهُ Ve yaralamak maʹnâsınadır; yukâlu: وَذَرَهُ إِذَا جَرَحَهُ Şârih der ki burada sakta-i nüssâh vâkiʹ olmuştur. Asl ʹibâre وَجَرَحَهُ، شَرَطَهُ ʹunvânındadır ki yarayı yarmak maʹnâsınadır. Ve
وَذْرٌ [vežr] Et parçasını tike tike kesip doğramak maʹnâsınadır; yukâlu: وَذَرَ الْوَذْرَةَ إِذَا بَضَعَهَا وَقَطَعَهَا Ve kavlu’l-ʹArab: يَا ابْنَ شَامَّةِ الْوَذْرِ قَذْفٌ وَهِيَ كِنَايَةٌ عَنِ الْمَذَاكِيرِ وَالْكَمَرِ Burada وَذْر [vežr] vech-i mezkûr üzere وَذْرَةٌ [vežret]in cemʹ-i cinsidir ki et pârelerine denmekle ʹArablar zekerlerden ve haşefelerden kinâye ile sebb ve düşnâm ederler. Ve taʹbîr-i mezkûr kazf olmakla haddi mûcibdir, “Gûnâgûn âlât şemm eden ʹavretin oğlu” demektir.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı