اَلْهَائِبُ [el-hâ΄ib] ve
اَلْهَيُوبُ [el-heyûb] (صَبُورٌ [ṡabûr] vezninde) ve
اَلْهَيَّابُ [el-heyyâb] (شَدَّادٌ [şeddâd] vezninde) ve
اَلْهَيِّبُ [el-heyyib] (سَيِّدٌ [seyyid] vezninde) ve
اَلْهَيْبَانُ [el-heybân] (سَلْمَانُ [selmân] vezninde) ve
اَلْهَيِّبَانُ [el-heyyibân] (yâ-yı müşeddedenin kesri ve fethiyle) ve
اَلْهَيَّابَةُ [el-heyyâbet] (teşdîd-i yâ’yla عَلاَّمَةٌ [ʹallâmet] vezninde) Şol kişiye denir ki cebân ve zaʹîfü’n-nefs olmakla dâ΄imâ nâstan havf ve hazer eder ola.
اَلْهَيُوبُ [el-heyûb] (hâ’nın fethi ve yâ’nın zammıyla) Şol korkak kimse ki halktan heybet ala. Ve fi’l-hadîsi: “اَلْإِيمَانُ هَيُوبٌ” Yaʹnî “Îmân sâhibi olanlar maʹâsîden havf ederler.”
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı