اَلشُّعْبَةُ [eş-şuʹbet] (جُرْعَةٌ [curʹat] vezninde) İki boynuzun mâ-beynine denir. Ve ağaçta iki çatal budağın aralığına denir. Ve bir nesneden bir bölüğe ve bir tâ΄ifeye denir ki ondan başkaca olur; yukâlu: هَذِهِ شُعْبَةٌ مِنْهُ أَيْ طَائِفَةٌ Ve ağaç dalının ucuna denir. Ve kumsalda olan su yoluna denir. Ve şol küçük su akıntısına denir ki yüksekten nüzûl eder ola. Ve derelerde olan büyük arka ve cedvele denir. Ve dağlarda olan şol yarığa ve çatlağa denir ki onda kuşlar yuva edeler. Cemʹi شُعَبٌ [şuʹab] gelir, صُرَدٌ [ṡurad] vezninde ve شِعَابٌ [şiʹâb] gelir, قِرَابٌ [ḵirâb] vezninde. Baʹzı nüshada يَأْوِى إِلَيْهِ الْمَطَرُ ʹunvânında mersûm olmakla şârih onu tahti΄e eylemiştir. Ve
شُعْبَةُ [Şuʹbet] Ṡafrâ΄ nâm mahalle karîb Yelyel nâm mevziʹ kurbünde bir mevziʹ adıdır. Ve
شُعْبَةُ [Şuʹbet] Esâmîdendir: Muʹâviye b. Ḩafṡ eş-Şuʹbî kendi ceddi olan Şuʹbe’ye mensûbdur.
اَلشُّعَبَةُ [eş-şuʹabet] (şîn’in zammı ve ʹayn’ın fethi ile) Budak, غُصْنٌ [ġuṡn] maʹnâsına.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı