اَلْإِبِلُ [el-ibil] (hemzenin ve bâ’nın kesriyle ve bâ’nın sükûnuyla ki muhaffeftir) Deveye denir. Ve bu müfreddir, cemʹe dahi ıtlâk olunur, fî-zâtihi cemʹ ve ism-i cemʹ değildir. Cemʹi آبَالٌ [âbâl] gelir hemzenin meddiyle. Musaggarı أُبَيْلَةٌ [ubeylet]tir hâ’yla.
اَلْإِبْلُ [el-ibl] (hemzenin kesri ve bâ’nın sükûnuyla) Kezâlik deve sürüsü demek olur, kesreteynle olan إِبِلٌ [ibil]den muhaffef olur.
اَلْإِبِلُ [el-ibil] (kesreteynle) Bir kelimedir ki kendi lafzından vâhidi yoktur. Pes إِبِلٌ [ibil] bir sürü deve demek olur. Ve bu mü΄ennestir, zîrâ şol esmâ΄-i cümûʹ ki kendi lafzından vâhidi olmaya, kaçan benî âdem için olmasa ona te΄nîs lâzım olur ve kaçan onu tasgîr etmeli olsan hâ΄-i te΄nîs idhâl edip أُبَيْلَةٌ [ubeylet] ve غُنَيْمَةٌ [ġuneymet] dersin.Pes اَلْأُبَيْلَةُ [el-ubeylet] hemzenin zammı ve bâ’nın fethi ve yâ’nın sükûnuyla bir bölücek deve demek olur.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı