Kamus-ı Muhit - البلاء maddesi

الْبَلَاءُ [el-belâ΄] (سَحَابٌ [seḩâb] vezninde) Masdardır ki zikr olundu. Ve ism olur, gam ve endûha ıtlâk olunur; gûyâ ki cismi eskitip fersûde eder olduğu için; yukâlu: أَصَابَهُ بَلَاءٌ أَيْ غَمٌّ Ve teklîf-i şerʹîye ıtlâk olunur, ebdâna mihnet ve meşakkat olduğu için yâhûd ihtibâr-ı ilâhî olduğu için ve belâ-i ilâhî minhat ve mihnet cihetleriyle olur, niteki zikr olundu.

اَلْبِلَى [el-bilâ] (bâ’nın kesri ve elifin kasrıyla) ve

اَلْبَلَاءُ [el-belâ΄] (bâ’nın fethi ve elifin meddiyle) Eskimek maʹnâsınadır; yukâlu: بَلِيَ الثَّوْبُ بِلًى وَبَلَاءً مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا خَلَقَ

اَلْبَالَةُ [el-bâlet] ve

اَلْبَالُ [el-bâl] ve

اَلْبِلَاءُ [el-bilâ΄] (bâ’nın kesriyle) ve

اَلْمُبَالَاةُ [el-mubâlât] (مُسَاوَاةٌ [musâvât] vezninde) Kayırmak maʹnâsınadır; tekûlu: مَا أُبَالِيهِ بَالَةً وَبَالًا وَبِلَاءً وَمُبَالَاةً أَيْ مَا أَكْتَرِثُ وَيُقَالُ لَمْ أُبَالِ بِكَسْرِ اللَّامِ وَلَمْ أُبَلْ بِضَمِّ الْهَمْزَةِ وَفَتْحِ الْبَاءِ وَجَزْمِ اللَّامِ وَلَمْ أُبْلِ بِكَسْرِ اللَّامِ Sîga-i ûlâda yalnız yâ΄ iskât olunup lâm hâli üzere kaldı ve sâniyede ictimâʹ-ı sâkineyn için elif hazf olundu, zîrâ âhirinden yâ΄ sâkıt olmakla lâm âhir-i hurûf menziline tenzîl olunup nûn-ı يَكُنْ [yekun] hükmünde oldu. Şârih der ki بَالَةٌ [bâlet] ve بَالٌ [bâl] kelimeleri bâb-ı mezkûrdan gayr-i kıyâs üzere masdarlardır yâhûd ism-i masdarlardır. بَالَةٌ [bâlet]in aslı بَالِيَةٌ [bâliyet]tir, عَافَاةٌ [ʹâfât] عَافِيَةٌ [ʹâfiyet] gibi. Ve بَالٌ [bâl] kelimesi بَالَةٌ [bâlet]ten mürahhamdır.

Vankulu Lugatı - البلاء maddesi

اَلْبَلَّاءُ [el-bellâ΄] (bâ’nın fethi ve elifin meddiyle) Mü΄ennesi, yaramazlığı derk olunmayan ʹavret maʹnâsına. Ve

بَلَّاءُ [bellâ΄] Ziyâde hemvâr olan taşa derler; yukâlu: صَفَاةٌ بَلَّاءُ أَيْ مَلْسَاءُ

اَلْبَلَاءُ [el-belâ΄] (bâ’nın fethi ve elifin meddiyle) Bi-maʹnâhâ kezâlik. Ve

بَلَاءٌ [belâ΄] Tecribeye dahi derler gerek hayrda gerek şerrde; yukâlu: بَلَاهُ اللهُ بَلَاءً حَسَنًا Ve

بَلَاءٌ [belâ΄] Bez eskimeğe dahi derler, ʹalâ-mâ se-yecî΄u.